Vanuit de trein, onderweg naar het werk of terug, kan ik het braakliggende terrein aan de Oeverweg in Wolvega goed zien. Een kleine wildernis tussen de loodsen en raaigrasweilanden. Elke dag, elke maand, elk seizoen een andere aanblik, de natuurdynamiek was er indrukwekkend.
Verwoesting
Tot een middag in het voorjaar…een bouwkeet, bouwhekken eromheen en graafmachines. Porca vacca! Het zou toch niet waar zijn!
Dat was te verwachtten, maar er was ook een stiekeme hoop dat dit nooit zou gebeuren. De stortplaats in Wolvega die ik al jaren volg en inventariseer is het afgelopen vroege voorjaar met grof machinegeweld kaal gemaakt en gedeeltelijk omgegraven.
De spontane, gave bosontwikkeling die al 10 jaar gaande was is in een halve dag teniet gedaan. Alle boompjes zijn dus weg en de zandbulten omgegooid.
De stenenbulten waar ik de ringslang heb gevonden zijn gelukkig ongemoeid gebleven.
Telefonische zoektocht
Mijn gedachten gingen meteen naar de Gemeente Westellingwerf, die stond natuurlijk als eerste op de lijst van de “verdachten”. Maar na een telefonisch gesprek bleek het niet zo te zijn. Het terrein is eigendom van de BAM, een groot bouwbedrijf. Maar al die beschermde soorten dan ?? Kunnen ze zo maar een terrein verwoesten zonder eerst een F&F check te doen?
De Provincie is dan de volgende die een telefoontje van mij krijgt. De zeer vriendelijk en meedenkende medewerker van de Provincie Fryslân vertelt dat het terrein door de BAM bouwklaar is gemaakt omdat het verkocht is aan een bedrijf die daar zich wil vestigen… Oh?
Er is een F&F check uitgevoerd door een ecologisch bureau. Die heeft een winterslaapplaats van de ringslang geconstateerd en daarom is de stenenbult niet verwerkt. Het bedrijf heeft ontheffing gekregen, onder de voorwaarden dat ze elders op het terrein een winterslaapplekje voor de ringslang maken. Hoewel ik de ringslang in de zomer heb gezien, geeft dat wat moed.
Tijdens het gesprek met de meneer van de provincie, is er een mooi idee ontstaan: het bedrijf dat daar gaat bouwen benaderen en kijken of bereid is de natuurwaarden van het gebied te waarderen en benutten.
Hoe mooi kan het zijn als je een economische activiteit kunt combineren met de biodiversiteit van het gebied, waarderen, behouden en dan gebruiken als duurzaamheidspromotie!
Maargoed, we zitten nog in de droomfase. Na meerdere telefonische gesprekken met de BAM mag ik pas na 20 augustus weten van welke bedrijf “mijn kleine wildernis” eigendom is.
Wordt vervolgd…
