Beschermd door rijke eigenaren of door de autoriteiten, zijn de houtopstanden in steden, dorpen of landgoederen vaak ouder dan in de agrarisch omgeving. Zo is het ook in Wolvega. Hoewel, kijkend naar oude foto’s van het dorp besef ik dat het huidige groen een bedroevend overblijfsel is van de oude groene glorie.
Plaisierbosch
Deze glorie was grotendeels te danken aan het Plaisierbosch. Het was een groot park, met zware bomen, waterpartijen, oranjerie, moestuin, boomgaard en een openluchttheater omringd door hagen en bomen. Door oude kaarten te vergelijken met google maps kon ik de omvang van het park reconstrueren. Het was een 8 hectare groot park die zich achter het monumentale pand Huize Lindenoord uitstrekte.
Dit indrukwekkende lustoord was eigendom van de familie Van Haren. Otto Zwier van Haren, grietman, staatsman en ook nog eens een dichter die in zijn eigen toneelstukken speelde in het openluchttheater en een speciale voorliefde had voor de enorme beuken van het park.
Maar dinsdag 16 juni 1908 ging de oude pracht en praal van Huize Lindenoord ten onder. Koopman en boer Sake Bosma kocht het park en alles werd in 21 percelen verdeeld. Het werd gelijk duidelijk dat Sake het park niet had gekocht om het te behouden, maar om er beter van te worden. De grote beuken werden gekapt en het hout verkocht om geweerkolven van te maken. De theekoepel gesloopt en de pilaren daarvan in een paardenstal gebruikt.
Het park raakte in verval en verwilderde.
Avonturenpark
In zijn boek “Her en der deur et oolde Wolvege” beschrijft Fokke van Lute op een aanstekelijke wijze hoe het vervallen park zijn avonturenbos werd: Et park verwilderde al gaauw en we wodden d’r heer en meester .Wat een wereld was et daor!Â
Allerlei vogels zaten in de dichte bosschages, eekhoorns en zelfs een adder had het hart van de jonge Fokke harder doen kloppen! Overdag was het een paradijs voor hem en zijn vrienden, vissen in de vijvers, beukennootjes en kastanjes verzamelen en schuilen in de bossen voor het personeel van Sake. s’Nachts ging Fokke met zijn vader het park in om in de stilte (en toen was het echt stil) naar de nachtengaal te luisteren.
Het was dus een droomplek voor de kinderen, maar ook voor de flora en fauna. Kon ik maar de Delorean van Back toe de Future even lenen en kijken wat daar allemaal groeide en leefde…
De modernisering…
De grote tuin van Huize Lindenoord was in verval. Niet meer gewaardeerd en beschermd door de nieuwe eigenaren sneuvelden steeds meer bomen onder de bijl . Geleidelijk werd het steeds kaler tot dat op een gegeven moment de dorpelingen er een sportpark van maakten. Et had zien tied had, de glorie was veurbi’j.
Later nog werd het terrein een drafbaan. Nu is het een strak gazon met vijver en daaromheen een luxe bouwwijk. Gelukkig wordt het nog Plaisierbosch genoemd…
Het park van Huize lindenoord is slechts een voorbeeld van de verdwenen groene parels van Wolvega. Op oude aanzichtkaarten van het dorp is te zien dat het groen opmerkelijk groots was. Lanen van dikke bomen en weelderige tuinen.
Ook vele oude, prachtige panden zijn gesloopt om ruimte te maken voor strakke winkelpanden of appartementencomplexen. De “moderniseringsslag” heeft zeker niet alleen Wolvega getroffen, maar is een algemeen fenomeen van deze tijden waar ontwerpers een eigen interpretatie hebben van het begrip “schoonheid”.
Met dank aan Jan de Vries voor de oude foto’s en zijn zeer boeiende verhalen over et oolde Wolvege!
